ΚΑΡΛ ΛIΜΠΚΝΕΧΤ: ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

ΚΑΡΛ ΛIΜΠΚΝΕΧΤ: ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ δημοσιεύει σήμερα ένα άρθρο του μεγάλου Γερμανού Επαναστάτη ΚΑΡΛ ΛIΜΠΚΝΕΧΤ από το βιβλίο του "Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός". Τη μετάφραση έχει κάνει ο Βασίλης Καραπλής και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Παρουσία".

Ακόμα και αν η λειτουργία του μιλιταρισμού ενάντια στον εξωτερικό εχθρό περιγράφεται σαν εθνική λειτουργία, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μια λειτουργία που υπακούει στα συμφέροντα την ευημερία και τη θέληση των λαών που ο καπιταλισμός εξουσιάζει και εκμεταλλεύεται. Το προλεταριάτο σ΄ όλο τον κόσμο δεν μπορεί να περιμένει κανένα κέρδος απ΄ την πολιτική αυτή, που θεωρεί αναγκαίο, το ότι ο μιλιταρισμός ενάντια στον εξωτερικό εχθρό πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, στην πραγματικότητα, τα συμφέροντα του είναι τελείως αντίθετα με το μιλιταρισμό, που, άμεσα ή έμμεσα, εξυπηρετεί τις άρχουσες καπιταλιστικές τάξεις στη συνέχιση της εκμετάλλευσής του. Είναι μια πολιτική που η λειτουργία της είναι, λίγο πολύ, να ανοίγει με επιδεξιότητα, το δρόμο στον κόσμο, οδηγώντας σε μια άτακτη χαοτική παραγωγή και στον αναίσθητο δολοφονικό καπιταλιστικό ανταγωνισμό, που στην πορεία του ποδοπατάει όλες τις υποχρεώσεις του πολιτισμού προς τους λιγώτερο αναπτυγμένους λαούς.

Και στην πραγματικότητα, δεν κατορθώνει τίποτα, εκτός απ΄ το να βάζει, παρανοϊκά, σε κίνδυνο όλο το οικοδόμημα του πολιτισμού μας γεννώντας την απειλή του πολέμου. Το προλεταριάτο δέχεται πολύ ευνοϊκά τη μεγάλη βιομηχανική πρόοδο της εποχής μας. Aλλά, ξέρει ότι η οικονομική πρόοδος θα μπορούσε να έχει έρθει χωρίς το οπλισμένο χέρι, χωρίς το μιλιταρισμό και το ναυτικό μιλιταρισμό, χωρίς να κρατάει το πολεμικό δόρυ και χωρίς τις κτηνωδίες της αποικιακής οικονομικής πολιτικής μας, αν καθοδηγούνταν, σωστά, από κοινότητες που θα εργάζονταν, σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες και με τρόπο ταιριαστό στις υποχρεώσεις και τα συμφέροντα του πολιτισμού.

Το προλεταριάτο γνωρίζει, ότι η παγκόσμια πολιτική είναι, σε μεγάλο βαθμό, πολιτική βίαιων και αδέξιων προσπαθειών για το ξεπέρασμα και το κουκούλωμα των κοινωνικών και πολιτικών δυσκολιών, που η άρχουσα τάξη αντιμετωπίζει στο εσωτερικό κοντολογής μια βοναπαρτίστικη πολιτική δόλιων και απατηλών προσπαθειών. Το προλεταριάτο γνωρίζει ότι οι εχθροί του προτιμούν να μαγειρεύουν τη σούπα τους στη φωτιά του στενόμυαλου σοβινισμού, ότι ο φόβος του πολέμου που ενισχύθηκε προσεχτικά από το Βίσμαρκ το 1887, βοηθούσε ακριβώς τις πιο επικίνδυνες δυνάμεις της αντίδρασης και ότι το μικρό έξυπνο σχέδιο, που προτάθηκε από πολύ σημαντικά πρόσωπα, αποσκοπούσε στο να στερήσει απ΄ το Γερμανικό λαό, σε μια θολή περίοδο πολεμικού μεγαλοϊδεατισμού, "μετά την επιστροφή ενός νικηφόρου στρατού", το δικαίωμα να εκλέγει το Ράιχταγκ. Το προλεταριάτο γνωρίζει ότι μ΄ αυτή την πολιτική προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την οικονομική πρόοδο, για δικούς τους σκοπούς, και ότι όλα τα κέρδη της αποικιακής πολιτικής πάνε αποκλειστικά στις ευρύχωρες τσέπες της τάξης των εργοδοτών, του καπιταλισμού, του ορκισμένου εχθρού του ίδιου του προλεταριάτου. Γνωρίζει ότι οι πόλεμοι της άρχουσας τάξης του επιβάλλουν τις πιο σκανδαλώδεις θυσίες σε χρήμα και αίμα, για τις οποίες, αφού τελειώσει η δουλειά, ανταμείβεται με άθλιες συντάξεις αναπηρίας, με επιδόματα στους απόμαχους, με μουσικές και με παράτες και με κάθε είδους κλωτσιές. Γνωρίζει ότι σε κάθε πόλεμο ένα ηφαίστειο ουνικής κτηνωδίας και χαμέρπειας ξεσπάει ανάμεσα στους λαούς που πολεμούν και ότι για χρόνια ο πολιτισμός εξαφανίζεται και βασιλεύει η βαρβαρότητα.

Γνωρίζει ότι η πατρίδα, για την οποία πρέπει να πολεμήσει, δεν είναι δική του πατρίδα, και ότι το προλεταριάτο όλων των χωρών έχει μόνο έναν πραγματικό εχθρό: την αστική τάξη, που το καταπιέζει και το εκμεταλλεύεται, ότι το προλεταριάτο κάθε μιας χώρας, εξαιτίας των ειδικών συμφερόντων του, συνδέεται στενά με το προλεταριάτο όλων των άλλων χωρών, ότι όλα τα εθνικά συμφέροντα υποχωρούν μπροστά στα κοινά συμφέροντα του διεθνούς προλεταριάτου, και ότι, στη διεθνή συμμαχία των εκμεταλλευτών και των δουλεμπόρων, πρέπει ν΄ αντιταχθεί η διεθνής συμμαχία των εκμεταλλευόμενων και των σκλαβωμένων. Γνωρίζει ότι, όταν το χρησιμοποιούν σ΄ ένα πόλεμο, το βάζουν να πολεμήσει ενάντια στους αδελφούς και τους ταξικούς συντρόφους του και συνακόλουθα ενάντια στα δικά του συμφέροντα.

Το ταξικά συνειδητό προλεταριάτο δεν παραμένει απαθές μπροστά στους διεθνείς στόχους του στρατού, όπως επίσης και μπροστά στην όλη καπιταλιστική επεκτατική πολιτική, αλλά παίρνει μια σοβαρή και ξεκάθαρη θέση αντιπολίτευσης απέναντι σ΄ αυτούς τους στόχους και σ΄ αυτή την πολιτική. Αντιμέτωπο με το σημαντικό καθήκον να παλαίψει ενάντια σ΄ αυτήν την πλευρά του μιλιταρισμού, αποκτά μεγαλύτερη συνείδηση της αποστολής του. Αυτό φαίνεται απ΄ τα διεθνή συνέδρια και τις διαδηλώσεις αλληλεγγύης ανάμεσα στους Γερμανούς και τους Γάλλους σοσιαλιστές, με το ξέσπασμα του Γαλλογερμανικού πολέμου, ανάμεσα στους Ισπανούς και Αμερικάνους σοσιαλιστές, όταν άρχισε ο πόλεμος στην Κούβα και ανάμεσα στους Ρώσους και Γιαπωνέζους σοσιαλιστές, όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ανατολική Ασία, το 1904.

Φάνηκε, επίσης, απ΄ την απόφαση των Σουηδών Σοσιαλδημοκρατών, το 1905, να κηρύξουν γενική απεργία σε περίπτωση πολέμου ανάμεσα στη Σουηδία και τη Νορβηγία, και απ΄ την κοινοβουλευτική θέση που πήραν οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, σε σχέση με τις πολεμικές πιστώσεις, το 1870, καθώς και στη σύγκρουση του Μαρόκου. Και φάνηκε απ΄ τη θέση του ταξικά συνειδητοποιημένου προλεταριάτου, σε σχέση με τυχόν επέμβαση στη Ρωσία.

Τα χαρακτηριστικά του "μιλιταρισμού" ενάντια στον εσωτερικό εχθρό και τα καθήκοντά του.

Ο μιλιταρισμός, ωστόσο, δεν είναι μόνο ένα μέσο άμυνας και ένα όπλο ενάντια στον εξωτερικό εχθρό. Εχει ένα δεύτερο καθήκον, που σχετίζεται κύρια με την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και την άνοδο της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Ετσι η εξωτερική μορφή του μιλιταρισμού και τα εσωτερικά χαρακτηριστικά του καθορίζονται όλο και με μεγαλύτερη ακρίβεια: έχει το καθήκον να υπερασπίζεται την υπάρχουσα κοινωνική τάξη, να υποστηρίζει τον καπιταλισμό και για όλη την αντίδραση ενάντια στην πάλη της εργατικής τάξης για ελευθερία. Στο σημείο αυτό ο μιλιταρισμός εκδηλώνεται σαν ένα απλό εργαλείο στα χέρια της άρχουσας τάξης, που αποσκοπεί στο να εμποδίσει την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης συμμαχώντας με την αστυνομία και με το σύστημα δικαιοσύνης, με το σχολείο και την εκκλησία, και παραπέρα στο να διασφαλίσει την κυρίαρχη θέση και εκμεταλλευτική ασυδοσία της μειοψηφίας, με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και ενάντια στη συνειδητή θέληση της πλειοψηφίας του λαού.

Μ΄ αυτό τον τρόπο, ορθώνεται μπροστά μας ο μιλιταρισμός. Θέλει, ούτε λίγο, ούτε πολύ, να τετραγωνίσει τον κύκλο, εξπλίζει το λαό ενάντια στον ίδιο το λαό, είναι αρκετά ξετσίπωτος ώστε να αναγκάζει τους εργάτες - με τεχνητές αλλά άσπλαχνες προσπάθειες να θεσπίσει μια διαίρεση, ανάλογα με την ηλικία, στην κοινωνική μας οργάνωση - να γίνουν εχθροί και δολοφόνοι των ταξικών συντρόφων και φίλων τους, των γονιών, των αδελφών και των παιδιών τους, δολοφόνοι του παρελθόντος του. Θέλει να είναι, ταυτόχρονα, δημοκρατικός και δεσποτικός, να σκέφτεται και να είναι ρομπότ, να υπηρετεί το έθνος και ταυτόχρονα να είναι εχθρός του.

Δεν πρέπει, ωστόσο, να λησμονούμε ότι ο μιλιταρισμός κατευθύνεται, επίσης, ενάντια στον εθνικιστικό και ακόμα και το θρησκευτικό εχθρό, στο εσωτερικό της χώρας - στη Γερμανία, για παράδειγμα, ενάντια στους Πολωνούς, τους Αλσατούς και τους Δανούς - και ότι, ακόμα, ασχολείται με την αντιμετώπιση των μη προλεταριακών τάξεων, αυτό είναι ένα φαινόμενο, που παίρνει πολλές μορφές και, συχνά, ο χαρακτήρας του αλλάζει, και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο γερμανοπρωσσικός μιλιταρισμός άνθισε σαν ένα ξεχωριστό λουλούδι, εξαιτίας των μισο-απολυταρχικών, φεουδο-γραφειοκρατικών συνθηκών της Γερμανίας. Ο γερμανοπρωσσικός μιλιταρισμός έχει όλες τις άσχημες και επικίνδυνες ιδιότητες όλων των μορφών του καπιταλιστικού μιλιταρισμού, στις μορφές, στις μεθόδους και τα αποτελέσματά του. Ακριβώς, όπως ειπώθηκε, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Βίσμαρκ, ότι κανείς δεν έχει κατορθώσει να μιμηθεί στον Πρώσσο "υπολοχαγό", έτσι ακριβώς, κανείς δεν έχει μπορέσει να μιμηθεί τον πρωσσο-γερμανικό μιλιταρισμό, που έχει γίνει όχι, απλά κράτος εν κράτει, αλλά, στην ουσία, κράτος πάνω απ΄ το κράτος.

Ας εξετάσουμε, στη συνέχεια, τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται ο στρατός σ΄ άλλες χώρες. Δεν πρέπει να λάβουμε εδώ υπ΄ όψη μας, μόνο το στρατό, αλλά και τη χωροφυλακή και την αστυνομία, που συχνά έχουν το χαρακτήρα ειδικών στρατιωτικών οργανώσεων, που αναλαμβάνουν καθημερινή υπηρεσία ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, και, με την τραχιά και βίαιη φύση τους, δείχνουν το στίγμα της μιλιταριστικής καταγωγής τους.

28/11/2002